8.

Pukam do drzwi Casey'a i czekam chwilę aż chłopak je otwiera.

- Rena! - ściska mnie mocno i wprowadza do środka. - Kochanie... Martwiłem się o Ciebie. - dodaje.

- Nic mi nie jest. - odpieram i siadam w kuchni przy stole.

Moreta zaparza dla mnie herbatę miętową i przysiada się.

- Powiesz mi jak to się stało, że tu jesteś? - pyta i patrzy mi prosto w oczy.

- To trudne... - spuszczam wzrok i nerwowo skrobię resztki lakieru z paznokci.

- Spokojnie. Powiedz mi wszystko od początku. - czule gładzi moją dłoń.

- Richelieu ubzdurał sobie, że porwie mnie i zmusi do ślubu... - zaczynam powoli, pomijając fakt iż dworek był nawiedzony.

- Co? Zabiłaś człowieka? - wstaje od stołu zaskoczony i odsuwa się ode mnie. - Czyli to jego krew na twoim ubraniu, dłoniach...?

- Tak. Zupełnie nie wiem, co mną kierowało. Jestem dobrym człowiekiem. - podchodzę do niego, a robi krok w tył. - I need ya, I need ya, I need you right now... - zaczynam nucić cicho. - Yeah, I need you right now. So don't let me, don't let me, don't let me down. I think I'm losing my mind now... - siadam pod ścianą i zaczynam dodatkowo gestykulować. - It's in my head, darling, I hope that you'll be here, when I need you the most. So don't let me, don't let me, don't let me down... - milknę na chwilę i chowam twarz w dłonie. - D-don't let me down... - kończę łamiących się głosem, a łzy spływają po moich policzkach.

Kiedy myślę, że to już koniec, że straciłam go... On siada obok mnie i obejmuje ramieniem.

- Nie zawiodę Cię, Rena. Kocham Cię. - szepta, a ja podnoszę na niego wzrok.

- Casey... Nie zasługuję na Ciebie... - mówię choć jest to dla mnie trudne.

- Nic już nie mów. Wiem, że też mnie kochasz, więc pozwól traktować Cię tak jak należy. - przerywa mi i czule całuje.

Przy nim znów czuję się bezpiecznie. Oby tak było już zawsze.

Budzę się obok Casey'a. Chłopak śpi, a jego włosy opadają mu na twarz. Odgarniam je i całuję go w polik, schodząc z pocałunkami coraz niżej. Moreta otwiera oczy i uśmiecha się do mnie.

- Dzień dobry kochanie. - cmoka mnie w usta i przyciąga do siebie.

- Nawet nie wiesz jak bardzo tęskniłam... - mówię i kładę głowę na wysokości jego serca. - Kocham Cię. - szeptam.

- Oj wiem. Też tęskniłem i też Cię kocham. - odpowiada i wtula nos w moje włosy.

Leżymy tak przez chwilę, rozmawiając o wszystkim i niczym.

- Gdzie jest twoja blizna? - dopiero teraz ukochany zwraca uwagę na moje udo.

- Co? - wykręcam głowę, by zobaczyć, ale nic z tego. - Nawet nie żartuj, że jej nie ma...

- Ale ja nie żartuję. - dotyka palcem miejsca, gdzie powinna ona być.

- To niemożliwe... - kręcę głową i wstaję z łóżka. Podchodzę do lustra i oglądam się w nim. - Niemożliwe... - powtarzam i spoglądam na Casey'a.

- Nie mów, że nic z tym nie zrobiłaś... - chłopak staje przede mną.

- No nie robiłam. To samo... - jeszcze raz rzucam okiem na swoje odbicie.

To musi mieć związek z ostatnimi wydarzeniami. Ta sytuacja z lustrem...

- Casey, nie chcę Cię martwić, ale to chyba... - zaczynam, a w tym momencie okno samo się otwiera i zamyka.

- Rena, wyjaśnij mi co tu się do cholery dzieje!? - Moreta chwyta mnie za ramiona.

- Nie wiem. - mówię słabo i wyślizguję mu się z rąk.

Upadam.

- Rena! - słyszę tylko jego przerażony głos, a przed oczyma mam ciemność.

Tracę kontakt z rzeczywistością.

-----------------------------