1.

Otwieram oczy i rozglądam się po pomieszczeniu. Wygląda mi to na stary magazyn, gdyż sufit jest wysoko, jest tu dużo miejsca, a ze ścian odpada tynk. Próbuję się ruszyć, ale nie mogę. Jestem przywiązana do krzesła, a moja suknia jest brudna. Łzy zaczynają napływać mi do oczu. Nie, nie, nie. Nie tak miał wyglądać ten dzień. Nagle wielkie drzwi, na drugim końcu pomieszczenia, otwierają się.

- Witaj Pyreno. Pamiętasz mnie? - Armand podchodzi do mnie i łapie za podbródek.

- Jak bym mogła zapomnieć, Richelieu. - odpieram ze złością w głosie.

- No tak... - kuca przede mną i opiera się o moje kolana. - Wyobraź sobie... Stary, francuski zamek... Ty, ja... Będzie romantycznie...

- Coś wątpię. - odburkuję.

- Czekamy tylko na helikopter. - odpowiada i wstaje. Podchodzi do jedynego, małego okna i wygląda przez nie w ciszy.

- Możesz mnie rozwiązać? - pytam, patrząc na niego.

- A nie uciekniesz? - odwraca się co mnie przodem.

- Nie mam jak. - mówię, przewracając oczami.

- Okay. - podchodzi do mnie i rozwiązuje mnie.

- Podasz mi wody? - oblizuję wargi.

Chłopak bierze ze stolika, stojącego w drugim rogu, butelkę wody mineralnej.

- Trzymaj. - rzuca do mnie. - Zaraz wrócę. - wyszedł, zostawiając mnie samą.

Biorę kilka łyków wody i zakręcam butelkę. Nie mam przy sobie nic. Ani telefonu, ani dokumentów... Nic. Rozglądam się, czy na pewno nie ma tu żadnej drogi ucieczki. Sprawdzam każde drzwi po kolei, wszystkie są zamknięte. Okno jest tylko to jedno małe i jedno duże pod sufitem. Osuwam się po ścianie załamana. To nie miało tak być.